Grażyna Kulesza Szypulska - Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam w akcji koszykarzy Górnika? Żebym to ja pamiętała....Ale w mej pamięci utkwiło kilka szczegółów z zamierzchłych czasów. Tato Mirosław, działacz piłkarski, zimą zabierał mnie na „kosza”. Z ulicy Ogińskiego na Plac Teatralny szliśmy pieszo przez park Sobieskiego. Do hali wchodziło się wejściem od strony teatru. Bilety sprzedawano przez zakratowane okno. My biletów nie kupowaliśmy – wejście darmowe, przywilej działaczy. W środku po jednej ze stron znajdowało się prywatne mieszkanie gospodarzy hali. Były tam też szatnie dla zawodników. I wreszcie wejście na halę. Ha, ha, ładnie powiedziane – hala. W rzeczywistości była to zwykła sala gimnastyczna, obstawiona ławeczkami, na której siadywali kibice. Do dziś pamiętam słowa taty „Schowaj nóżki”. Nóżki trzeba było schować pod ławeczkę, gdyż wystawione mogły skrzywdzić zawodnika – po prostu mógł na boisku paść jak długi. Jednym za najczęściej wykonywanych sędziowskich gestów było wskazywanie kibicom, aby zdjęli stopy z linii bocznych boiska.

Po wielu latach pewien warszawianin, któremu przytrafiło się zagrać w sali Górnika, gotów był przysiąc, że jakiś kibic nogę mu podstawił. Oczywiście winę wzięłam na siebie, nie posłuchałam ojca i nie schowałam nóżek.

Aha, jeszcze ważne miejsce. W końcowej części boiska (naprzeciwko wejścia) była tablica wyników, chyba z drewna, z haczykami na cyfry. Wymianą cyfr, czyli aktualizacją wyniku meczu zajmowali się trochę starsi ode mnie ludzie. Zegara oczywiście nie było. Czas mierzono stoperem przy stoliku sędziowskim.

W takiej oto hali-sali Górnik wywalczył awans do I ligi. Już wówczas na Ratuszowej wybudowana była duża i nowoczesna hala sportowa. I nie było wyjścia. Pierwszoligowy Górnik nie mógł grać w warunkach typowych dla kosza amatorskiego. Dziś sprawy warunków rozgrywania meczy regulują przepisy. Jak było wówczas? Nie wiem. W każdym razie na teren obiektu przy Teatralnym wkroczyła ekipa remontowo-budowlana, a nasi sezon rozpoczęli na Ratuszowej.

Kiedy budowa-remont dobiegł końca, nieoczekiwanie zarząd Górnika zaproponował mojej rodzinie prowadzenie szatni dla kibiców w wyremontowanej hali. Rodzina umowę stosowną podpisała i udała się na pierwszy mecz, towarzyski rzecz jasna, z okazji oddania obiektu do użytku. Było to trzeciego lutego 1971 roku. Poszliśmy oczywiście pieszo utartym szlakiem, weszliśmy jak poprzednio – wejściem od teatru, ale potem czekała na nas niespodzianka. W dawnej sali gimnastycznej pojawiła się widownia, po prostu dobudowano ją. Jakże wydawała się wielka! A była to jedynie część widowni, która jest dzisiaj. Nie koniec niespodzianek. Przeszliśmy obok nowych szatni dla zawodników i znaleźliśmy się w szatni dla kibiców. Tu również znalazło się dla nich nowe wejście. Duże jasne okna sprawiały, iż było jasno i czysto. (Dlaczego je zamurowano?)

Mnie szybko przegoniono z szatni. Usiadłam więc w pierwszym rzędzie ławek, takim z napisem „zarezerwowane” i czekałam. A tu kolejna niespodzianka – prawdziwy zegar i tablica wyników na autentyczny prąd! Z kolorowymi światełkami! Ludzie przychodzili i siadali na ławkach. Szatnia kibiców zapełniała się. Aż wreszcie coś zaczęło się dziać na boisku. Od strony starego wejścia, ze starej szatni wyszła na rozgrzewkę drużyna Górnika, z nowej – Śląska Wrocław. I długo jeszcze Górnik korzystał ze starej szatni....Przywiązanie? Szatnia szczęścia?

Nasi rozlokowali się tuż przede mną. Od zawodników dzieliła mnie tylko niewielka, metalowa barierka. Podczas meczu widziałam spocone twarze koszykarzy, czułam szybkie oddechy, słyszałam wskazówki trenera. Mecz rozgrywał się tuż przy mnie. Brali w nim udział: przystojny blondyn Mieczysław Zenfler, ówczesny kapitan zespołu Janusz Krzesiak, mój sąsiad z podwórka Poldek Podstawczyński, niezwykle waleczny Witek Domaradzki, rudowłosy Adam Dąbrowski, młodziutki i szczuplutki Staszek Ignaczak, dwóch ciemnowłosych Jacek Grodecki i Edmund Czerwiński oraz Ryszard Białowąs rodem ze ...Śląska Wrocław.

I to był tak na serio mój pierwszy raz, to była miłość od pierwszego wejrzenia, która trwa już czterdzieści lat.
Jaki był wynik tamtego towarzyskiego meczu? Nie pamiętam. Najważniejsze, że Górnik wygrał, a ja rozpoczęłam nowy rozdział w swoim życiu.
 

Z tamtych lat pozostał mi artykuł z Trybuny Wałbrzyskiej podsumowujący pierwszy sezon Górnika oraz otrzymana w prezencie, od mieszkającego w Zdzieszowicach innego kibica Górnika - Leszka Ludwiczaka, pocztówka z 1969 roku z autografami naszych. Czyje autografy widnieją na pocztówce? Zabawmy się w odszyfrowywanie historii! Czekam na wieści!

<-- Cofnij