POLSKA Gazeta Wrocławska: Rozmowa z trenerem Jerzym Chudeuszem, który w nadchodzącym sezonie poprowadzi w ekstraklasie koszykarzy Victorii Górnika Wałbrzych.

• Pochodzi Pan z Dolnego Śląska, ale wielu młodych kibiców koszykówki nie pamięta, jak przebiegała Pana kariera. Mógłby Pan krótko o niej opowiedzieć?
– Kiedyś grałem we wrocławskich zespołach – Śląsku i Gwardii. Przyjeżdżałem nawet często do Wałbrzycha na mecze z Górnikiem. Jako zawodnik nie zrobiłem jednak wielkiej kariery. Skończyło się na występach w reprezentacji juniorów. Przy okazji chcę wyjaśnić, że Chudeuszem, który odnosił większe sukcesy jest mój brat Leszek, z którym często jestem mylony. On grał między innymi w pierwszej reprezentacji Polski. Ja zawsze chciałem być trenerem i po studiach na wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego szybko zacząłem pracę jako szkoleniowiec. W 1982 roku pracowałem już z młodzieżą Śląska. W 1986 roku z czterema swoimi wychowankami przeszedłem tam do pierwszego zespołu. Wałbrzyszan może zainteresować fakt, że jednym z moich wychowanków jest Radek Czerniak, po którym teraz przejmuję zespół Górnika. Pamiętam jeszcze, jak przyszedł do klubu. To był bardzo chudy chłopak z niesamowicie długimi nogami. Po odejściu z Wrocławia pracowałem z różnym skutkiem w wielu klubach w całej Polsce.

• Jakie największe sukcesy osiągnął Pan w swojej trenerskiej karierze?
– Wprowadziłem drużynę Noteci Inowrocław do ekstraklasy, grałem ze Śląskiem Wrocław przeciwko Realowi Madryt w ćwierćfinale Pucharu Europy. Z wrocławskim zespołem zdobyłem też brązowy medal mistrzostw Polski. Chcę powiedzieć, że wbrew pojawiającym się nieraz opiniom, nigdy nie spadłem z prowadzonym przez siebie zespołem z ligi. Wiem też, że mówi się, iż jestem już starym, wypalonym trenerem, ale to bzdury. Pracuję co prawda wiele lat w tym zawodzie, ale nie mam jeszcze pięćdziesiątki i mam olbrzymią chęć osiągania sukcesów. Myślę, że te największe są jeszcze przede mną.

• Wspomniał Pan o tym, że uczestniczył w rozgrywanych niegdyś pojedynkach wrocławskich zespołów z wałbrzyskim Górnikiem. Teraz spotka się Pan z ludźmi, z którymi toczyliście kiedyś na parkiecie zacięte boje...
– Tak, ale my walczyliśmy na boisku, a po za nim byliśmy kolegami. Znam i cenię Zenka Kozłowskiego, Wojtka Krzykałę, Staszka Kiełbika, Jurka Żywarskiego i wielu innych. Cieszę się, bo moim asystentem będzie Mieczysław Młynarski, kiedyś zawodnik Górnika i jeden z najlepszych koszykarzy w Europie. Myślę, że dzięki swojemu doświadczeniu bardzo mi pomoże.

• Co pomyślał Pan, kiedy padła propozycja pracy w Wałbrzychu?
– Przyznam, że byłem zaskoczony, bo myślałem, że Radek Czerniak będzie tu nadal pracował. Kiedy jednak zaproponowano mi trenowanie Górnika, zgodziłem się natychmiast. Nie miały dla mnie większego znaczenia pieniądze, bo uważam, że są one oczywiście potrzebne do życia, ale nie są najważniejsze. Koszykówka zawsze była moją pasją. Pomyślałem, że to następne wyzwanie. Chciałbym, żeby zespół z Wałbrzycha grał dobrze. Klub z takimi tradycjami zasługuje na to.

• Jaki zespół chciałby Pan zbudować w Wałbrzychu?
– To powinna być drużyna będąca mieszanką doświadczenia z młodością. Praktycznie przesądzone jest już, że w Victorii Górniku zagrają Tomasz Zabłocki i Rafał Glapiński. Kolejnym zatrudnionym powinien być Markus Carr, z którym właściwie jesteśmy już dogadani. To świetny rozgrywający. Chciałbym też, żeby odnowił tutaj kontrakt środkowy, Kristijan Ercegović, ale na razie nie udało się dojść z nim do porozumienia. To wszystko gracze z pewnym doświadczeniem. którzy w poprzednim sezonie występowali w Wałbrzychu. Szukamy ciągle nowych zawodników. Planuję, że będzie tu grało siedmiu Polaków i pięciu obcokrajowców. Potrzebni są też młodzi zawodnicy wnoszący dynamikę do gry. Być może uda się ściągnąć między innymi Mateusza Bierwagena. Znam tego dwudziestoletniego koszykarza z czasów, kiedy pracowałem w Toruniu i myślę, że bardzo by się przydał.

• Pochodzi Pan z Wrocławia. Czy trenując Victorię Górnika zdecyduje się Pan na zamieszkanie w Wałbrzychu, czy będzie Pan tu dojeżdżał?
– Nie wyobrażam sobie prowadzenia zespołu i tracenia czasu na codzienne dojazdy. Na pewno zamieszkam w Wałbrzychu.

• Jak się Panu podoba miasto?
– Bardzo mi się podoba. Znałem Wałbrzych już dawniej, bo to przecież mój region i zawsze uważałem, że jest przepięknie położony. Teraz, kiedy porównuję go do miasta z czasów, kiedy przyjeżdżałem tu jako zawodnik, muszę przyznać, że zmienił się na korzyść. Zaskoczył mnie tylko widok stadionu na Nowym Mieście. To fatalne, że ten duży, pięknie położony obiekt jest tak zrujnowany.

• Kibice na pewno chcieliby wiedzieć, kim jest Pan prywatnie. Czy w stolicy Dolnego Śląska będzie czekała na Pana rodzina?
– Tak, od 25 lat jestem żonaty. Beata jest lekarzem. Mamy dwoje dzieci, córka Adrianna ma 22 lata i studiuje medycynę. 24-letni syn Damian aktualnie zwiedza Anglię. Oboje grali trochę w koszykówkę, ale nie naciskałem i przestali.

• Czy ma Pan inne sportowe pasje poza koszykówką?
– Bardzo lubię popływać na desce z żaglem. Chętnie gram też w tenisa, i siatkówkę. Jednak zdecydowanie największą moją pasją jest koszykówka.

• Jakieś inne zainteresowania?
– Lubię dobrą muzykę, najchętniej słucham zespołów, które były popularne w czasach mojej młodości: Deep Purple, Led Zeppelin. W samochodzie mam też kilka płyt z muzyką poważną, bo przy takiej najlepiej się prowadzi.

• rozmawiał Paweł Gołębiowski - POLSKA Gazeta Wrocławska
źródło wiadomości | walbrzych.naszemiasto.pl

<-- Cofnij